Ik ben en blijf tenslotte een juf.
In het kader van de Kinderkunstweek krijgt alles een kop en een staart. Afgelopen weekend was ik bij mijn ouders en een dierbare foto getuigt van een bijzonder moment.
Mijn moeder zegt: "Ik weet niet waar ze zijn gebleven.."
We hadden vroeger 3 van die stenen aapjes. Horen, zien en zwijgen. Ik zit met mijn ouders op de bank. In mijn vaders hoofd zijn opeens heel veel dingetjes stuk, kapot, over en uit. Wat een paar hersenbloedingen kunnen doen. Mijn moeder vraagt aan pappa of hij weet wie daar nu naast hem zit. "Het is je dochter. Het begint met een A..." Hij kijkt mij aan en na lang twijfelen zegt hij: "AAP"
Ik kan ze uittekenen, die drie stenen aapjes. Eentje hield de handen voor z'n mond, de ander had dovemansoren en de dan had je die met z'n handen boven z'n wenkbrauwen, ver de verte in kijkend.
In de context van de drie-eenheid:
- ik ben zien. Ik observeer. En waar is mijn vader gebleven?
- mijn vader is horen. Hij draait iedere avond CD's tot in den treure en roffelt met zijn handen het ritme op de kast. Soms urenlang. Maar hij lijkt gelukkig.
- mijn moeder is zwijgen. Ze zwijgt over de intens verdrietige momenten en legt af en toe haar handen op haar ogen omdat ze er even niet wil zijn.
En dan zijn we zomaar drie apen op de bank. Het leven begon met de aap. Het onderwijs begon met de aap. Ik zal nooit weten of mijn lieve pappa refereerde aan het leesplankje toen mijn moeder vroeg wie zijn dochter was. Het begint met een A. Een aap.
en Auke, een mooier moment had je niet kunnen vangen.
